Verhuisd!

Ik ben nu te vinden op

http://unknownskin.lifeyo.com/Home/

12:49:46 10 Januari 2011 Permanente link Reacties (0)

Weg

"Ik ga daar niet naartoe"

Was je enige reactie

En ik dacht voor heel even

Dat er ruimte zou zijn

Om erover te praten

En alles te overwegen

Om je over te halen

Om mijn wens te vervullen

En het valt toch best mee?

We kunnen alles bergen…

En onderdak is er ook

En de zon schijnt daar meer…

Het is niet dat je niet wilt

Je wilt mij gewoon niet behagen

Nooit doe je iets voor mij

Het gesprek ligt al eeuwen stil

En als je het de kans gaf

Zou je genieten van de kleuren

En het water, en de geuren

Maar jij nam een besluit

Weggaan om het gevoel

Is beter dan blijven voor de zekerheid

Maar het vertrek staat allang vast

Mijn wens is jouw grens...

20:09:50 05 Januari 2011 Permanente link Reacties (1)

Rotte vrucht

Achter de linies

Van mijn diepste gedachten

Probeer jij te infiltreren

Pulkend en peuterend aan de korsten van mijn ziel

Tracht je je een weg te banen

Die leidt naar mijn werkelijkheid

Je kuste me, en dacht daarmee

Het recht te hebben verworven

Om mijn innerlijk bloot te leggen

Maar open een ginkgo

En je ruikt een rottingsgeur

Die het je onmogelijk maakt de pit te zoeken

En waarvoor zou je alles kapot willen analyseren

Wees verwonderd en geniet daarvan

Grenzen kun je verleggen maar het landschap blijft...

19:26:44 04 Januari 2011 Permanente link Reacties (0)

Wherever I lay my hat...

Hoeden worden niet meer zoveel gedragen als voorheen. Ja, een baseball cap of andere modieuze mutsjes zijn er zat, maar hoeden: nee. Uit het straatbeeld verdwenen.

En wat moeten we dan nu doen om aan te geven dat we ons ergens thuis voelen?

"Wherever I lay my hat, that’s my home" werd in 1962 opgenomen door Marvin Gaye, die het nummer samen met Barret Strong en Norman Whitfield schreef.

In 1966 deden de Temptations dat opnieuw, maar die versie is nooit uitgegeven.

Paul Young deed het beter in 1983, het nummer stond in de UK drie weken op nummer één.

Daarna werd het nummer nog eens opgenomen door de reaggaezangers Cornell Campbell en Sanchez.

De winnaar van American Idol 2006, Taylor Hicks, zette het nummer ook op zijn album. (bron: Wikipedia)

Maar ook in het nummer "Papa was a rolling stone" komt de tekst voor, namelijk al meteen na diezelfde regel: "Wherever he laid his hat was his home". Toeval? Misschien niet, want "Papa was a rolling stone werd namelijk geschreven door: jawel, Barret Strong en Norman Whitfield.

Ik ben benieuwd of er nog weer iemand op het idee komt iets te gaan doen met dit nummer, waar voor mij toch een bepaalde melancholie zit.

Zeker op de versie van Paul Young, waar op een dusdanig manier op de bas wordt gespeeld, dat het mij een hol gevoel in de maag geeft, zoals wanneer je heimwee hebt.

En om op de vraag in de eerste alinea terug te komen: misschien moeten we het advies opvolgen van de indieband Super Furry Animals: die speelden in 1999 "Wherever I lay my phone (that’s my home).

14:42:16 02 Januari 2011 Permanente link Reacties (0)

Meet and greet in Utrecht?

Mijn voorgaande verhaal krijgt misschien wel een vervolg... Ik had een mailtje gestuurd naar Peter Hammill, de frontman van Van der Graaf Generator, waarin ik heb uitgelegd wat er was gebeurd, en met onze verontschuldigingen voor het dus niet aanwezig kunnen zijn.

Dat mailtje werd zojuist beantwoord. Mister Hammill vroeg naar ons huisadres, en vertelde een poging te gaan doen om het goed te maken. Alsof de band iets goed te maken heeft! Dergelijke weersomstandigheden zijn niet te voorzien, en al speel je zoals VdGG, dan nog heeft dat geen invloed op het weer. Desalniettemin vind ik het van grote klasse getuigen dat de man reageert op een mailtje van een fan.

Op 30 maart 2011 speelt de band in Tivoli. En als het weer geen roet in het eten gooit, zijn wij daarbij aanwezig. En ze weten ervan...

21:06:33 23 December 2010 Permanente link Reacties (0)

Meet and greet in Londen deel 2

We zaten in de trein. Onderweg naar onze bestemming: Londen. We genoten van het winterse landschap waar we doorheen raasden.

We kwamen ruim op tijd aan, ondanks een vertraging van zo’n vijftien minuten. Bij het inchecken vertelde de vriendelijke baliejuffrouw ons, dat het vliegtuig een vertraging had van ongeveer tien minuten, en meteen sprak ze de wens uit dat het niet meer zou worden. Die wens deelden we met haar, en terwijl onze koffer de band opging liepen we vol goede moed richting gate H.

De dame van EasyJet had ons al verteld dat de informatie op de displays niet helemaal klopte. Wat op onze boardingpass stond, dát was juist. Wij wisten dan ook niet hoe serieus wij het moesten nemen, toen er om half drie nog steeds op de displays stond, dat ons vliegtuig vertraging had, en om twee uur zou vertrekken… een half uur daarvoor dus. EasyJet is niet zo sterk in het informeren van haar klanten.

Uiteindelijk zijn we maar naar een informatiedesk gelopen waar ons werd verteld dat onze vlucht was geannuleerd, net als alle andere vluchten. Omboeken was ook geen optie, aangezien alle vluchten al vol zaten, áls ze al zouden vertrekken.

We hadden behoorlijk de pest in. Dit betekende, dat we ons al maanden voor niets aan het verheugen waren op ons "intieme concert" van Van der graaf Generator. We zouden Londen niet bereiken. Dan maar weer naar huis, dachten we, met lood in onze schoenen. Maar eerst onze koffer terug.

Dat bleek nog een heel gedoe, maar kort samengevat: ettelijke wachtrijen, douaniers, beveiligers, tranen, informatiepunten en scheldwoorden verder zijn we erin geslaagd onze onbeheerde koffer terug te vinden. Op naar huis nu.

Dit was echter een iets te optimistische gedachte. De treinen reden niet meer. Vloekend en tierend over het feit, dat een paar sneeuwvlokken het volledige verkeer kan lamleggen in dit land, besloten we dan maar een hotel te nemen. Fout besluit. Geen hotel meer te vinden met een kamer vrij. Alles vol. We zagen de veldbedden aangesleept worden, en dachten: dat nooit!

Onze laatste kans: een auto huren en naar huis rijden. Uiteindelijk lukte het ons om bij het vierde autoverhuurbedrijf een wagen te vinden. We mochten ‘m ook nog in onze eigen stad inleveren. Wél tegen een behoorlijke vergoeding natuurlijk. Op zulke momenten ben ik zó verschrikkelijk blij, dat ik een redelijke baan heb, en mijn partner zelfs een goeie… Ik heb medelijden met de mensen die dat niet hebben, en dus wel verplicht op het vliegveld moesten blijven…

We vertrokken om kwart over vijf in onze gehuurde Peugeot 3008, waarmee we meteen in de file terechtkwamen. De wegen waren spekglad, inhalen was geen optie, en met een gangetje van gemiddeld vijftig kilometer per uur sukkelden we huiswaarts. Om half elf waren we thuis.

Ik heb het nog niet helemaal verwerkt. We hebben wél meteen kaarten gekocht voor het concert dat Van der Graaf Generator in maart van 2011 geeft in Utrecht. Maar da’s anders. We hadden ons zó verheugd op het voorrecht om met honderdachtendertig andere liefhebbers te genieten van deze band, in besloten kring.

Ik heb van drank nooit zo’n kater gehad.

14:03:56 19 December 2010 Permanente link Reacties (2)

Meet and greet in Londen deel 1.

Spannend!

Morgenochtend vertrekken we richting Schiphol, om vervolgens naar Londen te vliegen. De Britse televisiezender ITV heeft het idee opgevat, om van bekende Engelse bands, die hun sporen hebben verdiend, opnames te gaan maken, uit te zenden en op dvd te zetten. Eén van de bands die in deze "Legends"- serie zal worden opgenomen is de legendarische prog-rock band Van der Graaf Generator (VdGG) met aan het hoofd Peter Hammill.

De opnames vinden plaats in de Metropolis-studio, waar maximaal honderdveertig bezoekers in mogen. Twee van die honderdveertig zijn mijn partner en ik. Vijfenzeventig minuten lang kunnen we gaan genieten van de hoogtepunten van de band, waarna we de gelegenheid krijgen met de heren te praten, en eventueel met ze op de foto kunnen.

We hebben er enorm veel zijn in, en ik zal zeker verslag uitbrengen van deze, voor mij, bijzondere gebeurtenis. Volgende week pas komen we terug. Dus ik zwaai maar vast.

The least we can do, is wave to each other!

21:48:50 16 December 2010 Permanente link Reacties (1)

Unknown Skin

Via-via hadden we gehoord, dat ze een lekkere, eigen sound hadden. Mijn partner kwam bij me thuis met de cd, die ze onderweg in de auto al helemaal grijs gedraaid had. Lyrisch.
Een paar jongens uit Spanje, beukend en raggend en soms héél lief. Mijn partner en ik kenden elkaar net en waren uiteraard nog smoorverliefd op elkaar (zeur niet, iedereen weet dat dat overgaat in een ander gevoel), en zaten tegenover elkaar op de houten vloer, glas wijn in de hand, elkaar diep in de ogen kijkend zonder iets te zeggen. Cd-speler op repeat.

"I've got you inside of me/ like a flower in bloom/ I see you moving so slow/ spinning, touching me lightly/ and why is your touch so strange?/ and your thoughts in my brain.../ I see you inside of me.../ beware when you go out/ taking care of you and carrying your soul/ I am happy now, but I have a doubt/ I want you, want you, want you now/even one smell of your unknown skin/ altought my own legs will break down/ I'll do it, I'll do it, I'll do it all/ only what I want is to kiss your hair/ only what I wait for is to be your man/ only what I want is to kiss your hand/ only what I wait for is to be your slave.../... slave... to be almost a man.../... oh, a man, without you I'm not a man..."

Allemachtig, wat een impact. Ondanks het slechte Engels van de heren.
"Only what I want..."???

Een hele poos later zagen we bij toeval dat de Spaanse band Holywater in een plaatselijke kroeg kwam optreden. Hun eerste tour. Voor 15 studenten en ons tweeën speelden ze de nummers die bij ons als een warme deken voelden.
Toen ik even later aan de leadzanger vroeg, of ze het nummer "Unknown Skin" zouden willen spelen, waren alle bandleden stomverbaasd dat er iemand in Nederland was die hun muziek kende. Ze zetten meteen de eerste noten in, en ik pakte mijn partner vast. Samen zongen we het foute Engels mee.

Na afloop van het concert hebben we met de band een biertje gedronken, en omdat ze nog niet veel promotiemateriaal hadden, kregen we een handvol stickers. (H)eerlijk en te gek!

20:52:18 15 December 2010 Permanente link Reacties (3)

Haring en motoren

Ik loop door het dorpje. De typisch eilander huizen stralen een nostalgische gemoedelijkheid uit. De zon schijnt.
Bij één van de huisjes staat een ruig uitziende, bebaarde man zijn motorfiets schoon te maken.
't Is een stevig gebouwde man en op zijn armen prijken tattoeages die zo te zien al ettelijke jaren geleden zijn aangebracht. Hij heeft een uiterst vriendelijk gezicht. Hij merkt dat ik naar hem kijk en groet me vrolijk. Het lijkt me een gelukkig mens. Het chroom van zijn Harley Davidson blinkt in de zon, en op de uitlaat ontstaat als gevolg van het poetswerk, gecombineerd met het felle zonlicht, het zuiverste paars dat ik ooit heb gezien. Ik groet de man terug en loop door.

We hadden het vroeger niet breed, thuis. Mijn vader afgekeurd, geen werk meer, maar wel tien magen die gevuld moesten worden, die van mijn ouders incluis.
We aten niet iedere dag vlees. Iedereen had zijn of haar eigen kuipje boter. Als 't op was had je pech. Of je verwisselde het dekseltje met jouw naam erop met die van een broer of zus, die een voller kuipje had.
Meestal kwam dat uit.
Ik droeg de kleren van mijn oudere broer, die ze ook al van de broer daarboven had gekregen.
Mijn moeder probeerde wat extra geld bijeen te sprokkelen door wat huizen en de lokale school schoon te houden.

Soms mocht ik met m'n vader mee om een boodschap te doen. We woonden in een piepklein dorp, waar geen winkels waren, en dus werd de oude, wrakke maar nog rijdende Vauxhall Viva voorgereden, en weg waren we. Wij waren prima tevreden met de auto, wel net zo blij als de wat beter bedeelden met hun hippe Japanners. Een scheurtje in de achterbank wil immers niet zeggen dat je er niet lekker op kunt zitten.

Als we weggingen, en we reden "bij toeval" langs een viskraam, dan wist ik precies wat er ging gebeuren. De auto begon te horten en stoten, en mijn vader had de rotsvaste overtuiging dat het beter was voor de motor, als we 'm even zouden laten afkoelen. En als we toch moesten wachten, konden we net zo goed even een visje wegwerken. Een zoute haring met uitjes voor hem, voor mij een zure bom. Ik lustte geen zoute haring.
Nadat de haring tot en met het laatste stukje ui was verorberd, fluisterde hij op samenzweerderige toon tegen me, dat ik niets tegen moeder moest zeggen, en hij knipoogde erbij. Ons geheim.

Ik herinnerde me dit alles door het zien van de man met de motor.
Ik wist ook waarom. Op één van de tochten met mijn vader moest er worden getankt bij een pompstation zo'n zes kilometer van ons dorp. Je kon er ook ansichtkaarten, tabak en wegenkaarten kopen.
Mijn vader gebood mij in de auto te wachten. Hij liep de Shell-shop binnen om even later terug te komen met een natuurgetrouw schaalmodel van een oranje Norton motorfiets. Het was een prachtige replica, in een doos van doorzichtig kunststof, zodat je 'm stofvrij weg kon zetten en tóch zien.
"Voor jou."
Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar vloog hem om de hals.
"Jajaja, al goed, al goed!" bromde hij.

Ik heb 'm nog. In de plastic doos. Eén van de weinige tastbare herinneringen aan mijn vader.
Er zit een scheur in de doos, er ontbreekt een handvat en één knipperlicht heeft de geest gegeven, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet naar kan kijken.

Ik vind zoute haring heerlijk.

21:37:19 14 December 2010 Permanente link Reacties (0)

De lijster

Het was zo'n dag die uitermate geschikt is om in de tuin te werken.
's Ochtend had ik een deskundige geraadpleegd, en van hem wist ik dus hoe ik de zaken moest aanpakken.
De dode boom en de conifeer bij de grond afzagen en afvoeren, en de ribes uitgraven en verplaatsen. Zo zouden we veel meer daglicht in de woonkamer krijgen.
Alsof ik er verstand van had liet ik mijn hand door de takken van de conifeer gaan. Een halve, lichtblauwe eierdop viel op de grond. Verbaasd keek ik naar dat kleine schaaltje voor mijn voeten. Er zou toch geen nestje in de boom zitten?
Voorzichtig ging ik met mijn handen verder op onderzoek, door de takken, van beneden naar boven. Niets. Gelukkig maar.
Later die ochtend liep ik gewapend met mijn Sandvik handzaag opnieuw de voortuin in. Mijn zoontje hobbelde achter me aan, altijd bereid om pappa te helpen.
Ik zette de zaag eerst in de dode boom. Een makkie. In een mum van tijd had ik die tot brandhout verwerkt. Tot op de dag van vandaag weet ik niet welke soort ik onder handen heb genomen.
Daarna was de ribes aan de beurt. Ook dat leverde weinig problemen op.
Als laatste was de grote conifeer aan de beurt. Toch nog even een laatste controle... nee, niets.
Ik begon te zagen. Dat bleek toch nog wel even een karwei, het hout was taai, maar uiteindelijk lukte het me om de boom te overwinnen.
Nu was het zaak om alles weg te slepen. Ik begon alles naar de hiervoor gekozen plek te verslepen.
Plotseling stond ik als aan de grond genageld. Vóór mijn voeten lag een bijna nog helemaal kaal en dus pasgeboren vogeltje. Mijn zoontje was helemaal opgetogen over dat kleine beestje, maar ik werd bevangen door een vreselijk schuldgevoel. Ik realiseerde me, dat er dus tóch een nest in de boom moest zitten.
Ik vroeg me af, of er nog meer vogeltjes in zouden hebben gezeten en liep terug naar de voortuin. Midden op het gazon vond ik er nog een. Ik keek om me heen en zag dat ik vanuit een boom aan de overkant werd gadegeslagen door een volwassen vogel met een worm in haar snavel. Ik mompelde een verwensing aan mijn eigen adres toen ik me besefte dat ik de moeder van de familie Turdidae zag. Een zanglijster.
Ik ging mijn woning binnen met de beide vogeltjes in mijn omgeslagen sweater. Ik vond een klein, rieten mandje dat ik buiten vulde met dor gras en takjes, en overwoog het geïmproviseerde nest in de hoge boom aan de overkant te zetten. Ik liet deze gedachte snel varen, omdat het nest in de conifeer ook nooit zo hoog kon hebben gezeten, maar wel erg beschut.
Ik koos voor een spar-achtige boom, die aan de zijkant van onze oprijlaan stond. Ik plaatste het mandje stevig tussen een paar takken, zette de jonge vogeltjes erin en verdween met mijn zoontje naar binnen.
Moeder lijster vloog nerveus van struik naar struik, maar had niet de moed om naar de plek te vliegen waar ik zojuist haar jongen had achtergelaten.
"Schijtlijster!" schold ik.
Ik bedacht me, dat ik misschien nog resten van het originele nest zou kunnen vinden, en dat toevoegen aan wat ik reeds geknutseld had.
Ik ging op een draf naar buiten en ging als een dolleman tekeer tussen de takken, op zoek naar mijn laatse hoop...
Plotseling vond ik het: een piepklein nestje, dicht tegen de stam, creatief geconstrueerd en inmiddels door mij weggegrist, om zo snel mogelijk naar de nieuwe boom te verhuizen.
Toen ik weer weg wou snellen, zag ik naast de afgezaagde boom nóg twee jongen liggen, dood, waarschijnlijk door de kou gestorven.
Ik voelde me nog bezwaarder, dit was mijn schuld, al was het dan niet opzettelijk.
Ik vond het nu nóg meer mijn plicht om de twee nog levende piepertjes onder moeders vleugels terug te krijgen. Ik rende naar de boom waarin ik het rieten mandje had gestopt, haalde de vogeltjes eruit, plaatste het nestje in het mandje, deed de lijstertjes erin en dekte ze een beetje toe met wat nestmateriaal.
Gauw ging ik weer naar binnen om te zien hoe moeder lijster hierop zou reageren. Mijn zoontje leefde vol spanning mee, en hield het bijna niet meer toen ze kwam aanvliegen.
"Ssssshhht! Die mamma-vogeltje isser weer!" fluisterde hij. Maar ze durfde nog steeds niet naar de jongen toe.
"Ga nou toch, verdomme!" vloekte ik. Mijn zoontje keek me begripvol aan.

Toen ik aan het einde van de middag had vastgesteld, dat moeder lijster nog steeds niet naar het nest durfde, besloot ik ten einde raad om zélf een maaltijd voor de jongen te verzorgen. Ik zocht en vond een paar wormen, en probeerde deze te voeren aan de kleine vederloze lijstertjes, door ze op hun rug op mijn hand te leggen, zodat ik met mijn duim en wijsvinger het snaveltje voorzichtig kon openen. Dit mislukte, het beestje stikte er bijna in.
Ik kreeg de ingeving een kennis van me te bellen, die siervogels kweekte. Ik vertelde het verhaal en vroeg hem wat te doen.
"Je moet de worm maar even voorkauwen!" grapte hij. Ik was niet in de stemming voor grappen.
Hij gaf de hele operatie weinig kans van slagen, en dacht dat ik alleen maar kon hopen dat de kleintjes toch nog door moeder zouden worden bezocht, dus zette ik het nest weer terug in de boom, daarbij in de gaten gehouden door moeder- en ondertussen ook vader lijster.
Zelden heb ik zulke kleine ogen zó voelen prikken. Zouden vogels kunnen denken? Voelen? Haten?
Als ze me aangevallen zouden hebben, had ik ze laten begaan. Alle begrip. Ze bleven echter op afstand.
De twee kleintjes hebben het niet overleefd. De conifeer voor mijn raam was weg, dus ik had licht in de woonkamer.
Maar verlicht voelde ik me niet...

20:28:28 14 December 2010 Permanente link Reacties (2)

Weblog

Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!

Welkom!
Ik zal hier schrijven over mijn grootste passie: muziek, en over andere zaken die mij bezighouden. Dit alles in een verhalend jasje. Laat gerust een reactie achter!